शिंपल्यातले मोती

             रूमवर आल्यावर बघितले तर प्रियाचा चेहरा काहीसा उदास होता. मला बघितल्यावर तर तिला रडूच कोसळले. काय झाले विचारले तर तिने मला तिच्या bf चा मेल दाखवला. ब्रेकअप म्हणून... खूप समजावल्यावर तिचे रडणे कसे-बसे थांबले. कॉलेजचे ते मस्त स्वच्छंदी बागडण्याचे दिवस ! ते वेडे वय असतेच तसे. कधी आखोही-आखोंमे इशारा होतो नि केळ्याच्या सालावरून घसरून पडावे तसे आम्ही प्रेमात पडतो. कॉलेजातल्या ' केमिस्ट्रीच्या लेक्चरला वेगळीच केमिस्ट्री जमू लागते. ' अजिब दास्ता है ये....' असं म्हणता म्हणता ती अजिब वाटणारी दास्ता नकळतच कधी आपली होऊन जाते हे समजतच नाही. मग काय हवायेन चलने लगती है,अगदी स्लो मोशन मध्ये दुपट्टा सुधा उडायला लागतो बर का ! रात्र-रात्र जागून एकमेकांशी तासनतास फोनवर बोलणे सुरु होत.. बाईकवरून सुसाट लॉंग-ड्राईव्ह होतात... भर थंडीत आईस्क्रीम खाण्यात मज्जा यायला लागते.. हॉटेलात गेल्यावर, " सांग ना, तुला आवडेल ते मला ' काहीही ' चालेल " असं म्हणत मेन्यू ठरवण्यात अर्धा-अर्धा तास जायला लागतो.. त्यावरून लटकी भांडण, रुसवेफुगवेही सुरु होतात..       ...

                           साधारण डिसेंबरचा महिना होता. सगळीकडेच डेज् आणि सांस्कृतिक कार्यक्रमांचे वारे वाहू लागले होते. याच सुगीच्या काळात कॉलेजचे नोटीस बोर्ड सहलींच्या नोटीसने भरले होते. आमच्या होस्टेल मध्ये सुद्धा ' होस्टेल डे ' दिमाखात पार पडला. आणि या सगळ्याचा विपर्यास म्हणून की काय त्याची हवा आमच्यापण डोक्यात गेली नि आम्ही एक अर्जेंट मीटिंग भरवली आमच्या ग्रुपची..!!आमच्या रूममध्ये मी एकटीच लहान बाकी सगळे शेवटच्या वर्षाला त्यामुळे पिकनिक तर करायची हे कन्फर्म होते. जवळ-जवळ दीड ते दोन तास चाललेल्या त्या मीटिंगचा परामर्श म्हणून की काय शेवटी महाबळेश्वर हे ठिकाण पक्के झाले. सगळे एवढे सेरीअस कधी परीक्षेला पण झाले नसतील.! माझ्या घरी वाई मध्ये नि महाबळेश्वरला काकांकडे सर्वांचा मुक्काम ठरला.                        पण काहीजणांना अजूनही वाटत होते की मुंबई-मरीन ड्राईव्ह हे ठिकाण पक्के करावे नि जीवाची मुंबई करून यावी.! शेवटी खूप विचार आणि चर्चेअंती सुवर्णमध्य काढून...

                           सायंकाळचे चार वाजले होते. रेडीओवरती गाणी ऐकत होते मन रमवण्यासाठी. हातात कॉफीचा मग घेऊन खिडकीपाशी येणाऱ्या-जाणाऱ्या लोकांकडे पाहत बसले होते. रस्त्यावरती बाईकवरून जाणाऱ्या त्या दोघांना बघून मला हेवा वाटला आणि इतक्यात संदीप-सलीलचे "आताश्या असे हे मला काय होते.. कुण्या काळचे पाणी डोळ्यात येते...." हे गाणे चालू झाले. परत आठवणींचे मेघ मनावर दाटून आले. इतका वेळ मनात दाबून ठेवलेल्या असंख्य भावना आणि विचारांचे अश्रुरूपी पाणी गालावरून ओघळले.                            आज रविवार, पण तरीही आज कश्यातच मन रमत न्हवते. दिवसभर मी शांत, बेडवर तशीच पडून होते. मेसेजेस आणि कॉल्सनी mobile खणखणत होता पण कुणाशी बोलण्यातही मला रस वाटत न्हवता. काय होत होते ते मला काहीच काळात न्हवते. आज पूर्ण एक आठवडा होऊन गेला होता. त्याचे नि माझे काही कारणामुळे चांगलेच भांडण झाले होते. ज्यांना एकमेकांशिवाय एक क्षणही करमत नसायचे असे आम्ही दोघे पूर्ण आठवडा एकमे...

                      celebration करायला काही कारण लागते का..! निमित्त होते मित्राची अविष्कार प्रकल्प स्पर्धेमध्ये निवड झाल्याचे. ' party तो बनती है बॉस ' असं म्हणत सगळ्यांनीच त्याला party मागितली. आमचा कट्टा, हक्काचे नेहमीचे ठिकाण-' ममता '. ममताचा सामोसा आणि दुर्गा मधली कॉफी. आम्ही पंधरा-वीस जण मित्र-मैत्रिणी सगळे. सगळेच batchelor, कॉलेज करणारे विद्यार्थी. त्यामुळे एका मित्रावर सगळ्यांचा खर्च नको म्हणून प्रत्येकाने स्वतःचे पैसे दिले. खूप चं वाटले. सगळे एकत्र जमले आणि त्याच्या आनंदात सहभागी झाले. पण एकट्याला खर्चात पाडायला नको म्हणून स्वतः contribution करून celebration करणारे मित्र-मैत्रिणी ! समजूतदारपणा, समयसूचकता शिकवणारी कॉलेज लाईफ मधली मस्ती.                        कधी परीक्षा संपली म्हणून तर कधी मित्राने नवीन mobile घेतला म्हणून! किंवा एखाद्या स्पर्धेतल्या उत्कृष्ट कामगिरीबद्दल केलेली छोटीसी party. मित्राचा वाढदिवस साजरा करायचा असला तरी तिला किंवा त्याला खर्चात टाक...

                आज practical नसल्यामुळे लवकर आले कॉलेजमधून. फ्रेश झाले नि कानात earphone टाकून गाणी ऐकत नेहमीप्रमाणे खिडकीतून त्या पडणाऱ्या पावसाकडे खूप वेळ एकटीच बघत बसले होते.                 खिडकीतून खाली येणाऱ्या-जाणाऱ्या माणसांची, गाडयांची वर्दळ नेहमीचीच. आणि ती बघत बसणे हा माझा आवडता छंद. पण आज मला काहीतरी वेगळे जाणवत होते. पाऊस...!!! आज पाऊस पण होता यासगळ्या बरोबर. प्रत्येकाला भिजवत होता, गुंतवत होता स्वतःमध्ये. पण मी मात्र त्याच्याबरोबर आणखी कुणाशी तरी गुंतत होते. खूप खोल-खोल.....                  मला ‘त्या’ ची आठवण येत होती. मी खिडकीशी बसलेले.. काहीशी उदास. एखादा मुरलेला कलाकार सतारीवर तारा छेडाव्या तसा एका पाठोपाठ एक, अनेक सरींवर सरी कोसळू लागल्या. mostly पाऊस पडल्यावर मी पेन घेते किंवा मग ब्रश घेऊन कॅन्व्हास कॅलरफुल करायचा असतो मला. पण आज चक्क पावसात चिंब भिजावेसे वाटत होते तुझ्याबरोबर..!!                 ...